Tegenwoordig wordt het probleem van de verspreiding van cybercriminaliteit acuter. Ontwikkelde landen met een hoog bruto binnenlands product hebben er veel meer last van dan ontwikkelingslanden. Omdat hoe meer geavanceerde technologieën door de samenleving worden gebruikt, hoe sterker men afhankelijk is van digitale structuren. Op zijn beurt creëert dit weer meer kansen voor cybercriminelen.
De schade door cybercriminaliteit zal naar voorspelling in 2021 twee keer zoveel als in 2015 bedragen, namelijk $ 6 biljoen. Intussen verschillen de termen cybercrime en cyberterrorisme in verschillende rechtssystemen. Sommige criminologen houden deze concepten apart terwijl anderen deze beschouwen als equivalenten.
Een senior research fellow bij het Institute for Security and Intelligence in Californië, Barry Collin, definieerde de term cyberterrorisme voor het eerst in de jaren tachtig. Deze betekenis werd door hem opgevat als een samenkomst van de virtuele en fysieke wereld. Het zag geen verschil tussen cybercriminaliteit en cyberterrorisme. Andere definities verschenen later van de term.
Cyberterrorisme wordt door het Federal Bureau of Investigation van de Verenigde Staten beschouwd als een opzettelijke aanval op informatie. En dat het leidt tot geweld tegen niet-strijders en andere sociale en nationale groepen. Dit is een nogal vage definitie, omdat bijna elke online fraude gemakkelijk als cyberterrorisme wordt geclassificeerd.
De veelvuldige vermelding van cyberterrorisme in combinatie met cryptocurrencies is een ander onderscheidend kenmerk van cyberterrorisme.
Transacties volgen
Om misdrijven te onderzoeken en mogelijke aanvallen van cybercriminelen tegen te gaan, biedt blockchaintechnologie een breed scala aan mogelijkheden. Blockchain maakt het aan de ene kant mogelijk om verdachte transacties op te sporen. Zo worden geldstromen naar de rekeningen van potentiële criminelen en daarmee verbonden personen geblokkeerd.
Om misbruik en verduistering van fondsen van investeerders aan te tonen is het ook mogelijk om ICO-durfkapitaalfondsen te volgen. De onderzoeksgegevens die op de blockchain zijn opgeslagen, evenals andere forensische databases zullen aan de andere kant tegelijkertijd toegankelijker en veiliger zijn. De wetshandhaving kan zo het volledige scala aan informatie dat u nodig hebt veilig opslaan.
Gegevens over misdrijf, biometrische gegevens van burgers en staatlozen, strafregisters, lijsten met gezochte personen en vele andere. Cryptocurrencies krijgen een slechte reputatie doordat veel terroristen begonnen zijn om hun eisen te stellen in cryptocurrencies. Cryptocurrencies waren eerst ontworpen om grenzeloos te zijn. Dit betekent dat ze moeilijker te traceren zouden moeten zijn.
Veel regeringen hebben jammer genoeg besloten de gemakkelijkste uitweg te kiezen door het gebruik van cryptocurrencies op hun grondgebied te verbieden. De opkomende industrie is in de ogen van de wetshandhaving in een onfrisse positie beland, door veel spraakmakende gevallen van fraude in de crypto-ruimte. En door de scherpe daling van de waarde van cryptocurrencies in 2018.
Om het witwassen van geld tegen te gaan hebben een aantal bedrijven onlangs actief blockchain-oplossingen ontwikkeld. Op het gebied van analyse en risicomonitoring voor cryptocurrency-transacties worden sommigen van deze met succes gebruikt. Coinfirm, de blockchain-analyse startup, heeft een AML-platform ontwikkeld waarmee verdachte transacties kunnen worden gevolgd.
Financieel terrorisme kan ook worden tegengegaan met behulp van meer dan 270 risico-indicatoren. De Franse cybersecurity-specialist Nigma Conseil en het Oostenrijkse Instituut voor Technologie hebben ook eerder dit jaar hun blockchain-platform voor forensische wetenschap aangekondigd. Het platform is bedoeld om gebruikers de mogelijkheid te bieden blockoperaties te bewaken en te stroomlijnen.
Vaker worden gevallen van diefstal van persoonsgegevens en intellectueel eigendom geregistreerd. Wetshandhavingsinstanties worden door de acties van cyberterroristen en cybercriminelen zwartgemaakt. Omdat wetshandhavingsinstanties vaak onvoldoende zijn toegerust om zich tegen dergelijke aanvallen te verdedigen en er snel op te reageren.
Hacken vindt zowel lokaal plaats, zoals de beruchte Yahoo-hack die zich richtte op alle 3 miljard gebruikersaccounts. Als internationaal waarbij de overheid van het ene land het andere de schuld geeft van het hacken. Dit leidt tot de verslechtering van de buitenlandse betrekkingen. Er was geen oplossing voor dit probleem en geen alternatieven voor gecentraliseerde gegevensopslag, vóór de komst van Bitcoin (BTC) in 2008 was.
Elke database had een kwetsbaarheid die, indien gehackt, toegang zou geven tot alle opgeslagen gegevens. En dat zou de vrijheid bieden om naar wens wijzigingen aan te brengen.
In het onderzoek inbreken
Het principe van gegevensopslag is het grootste probleem. Het is als een gecentraliseerd systeem georganiseerd. Je kunt eenvoudig de gewenste wijzigingen aanbrengen of zelfs alle bestaande informatie verwijderen, wanneer je toegang krijgt. De databases van het ministerie van Binnenlandse Zaken slaan op deze manier gevoelige informatie slaan op over gezochte criminelen.
Hackers kunnen met bewijsmateriaal knoeien als het systeem wordt geschonden. Dit leidt ertoe dat criminelen mogelijk worden uitgesloten van lopende onderzoeken. Het alternatief voor gecentraliseerde informatieopslag is nu het gebruik van een blokkeersysteem. Dit is een systeem zonder centrale opslag en een databasebeheerder. De gegevens worden opgeslagen op de computers van alle leden van het netwerk.
Integriteit en veiligheid worden gegarandeerd door het gebruik van cryptografische primitieven. Deze zijn hashfunctie, asymmetrische codering, gebruik van sleutels, enz. Omdat je een speciale sleutel nodig hebt voor toegang, kun je bovendien met blockchain-technologie bijhouden wie deze wijzigingen heeft aangebracht en wanneer. Alle sleutels worden niet centraal opgeslagen, maar persoonlijk bij elke gebruiker.
Er is geen enkel punt van waaruit de hele database aangevallen kan worden. Het betekent dat er geen manier is om alle gegevens in één keer te stelen. Een gecentraliseerde organisatie beheert meestal databases van belangrijke staatsinstellingen. Dit betekent dat de criminelen één doelwit moeten kraken om informatie te krijgen. Daarna kunnen ze gemakkelijk alle gegevens stelen.
Elke organisatie zou zijn eigen toegangssleutel hebben, waardoor de beveiliging effectief wordt verhoogd, als we ons voorstellen dat de volledige database van het ministerie van Binnenlandse Zaken informatie is, die over verschillende organisaties wordt verspreid. Gebruikers kunnen met behulp van blockchain-technologie de chronologie herstellen van het aanbrengen van wijzigingen in de database.
Op een bepaald moment zijn, in het geval van gecentraliseerde databases, alleen back-upkopieën beschikbaar. Dat is niet zo voor het complete beeld van alle processen die ooit in de database plaatsvinden. Soms is het nodig bij digitaal forensisch onderzoek om elektronische apparaten te onderzoeken en hun gegevens te extraheren.
Binnenkort zullen materiaal, protocollen en informatie uit verschillende bronnen voor strafzaken worden verwerkt door kunstmatige intelligentie. Bovendien hoeven onderzoekers dit niet langer handmatig te doen, waarbij kostbare tijd en personeel worden verspild. Het systeem detecteert, dankzij technologische vooruitgang, automatisch verdachten wanneer ze contact opnemen met andere personen.
Het proces van het verzamelen van bewijsmateriaal wordt zo vereenvoudigd. Met van hun DNA kunnen daders worden geïdentificeerd.
